Geplaatst door Christen Barbercheck
Zeven jaar geleden zat ik in de spreekkamer van een psycholoog en voelde me behoorlijk verbijsterd. Hoe konden mijn ouders, grootouders, leraren, kampbegeleiders, de ouders van vrienden, werkgevers, enzovoort dit over het hoofd hebben gezien? Hoe kon ik dat? Hoe kon ik dertig jaar oud zijn en net toen de diagnose ADHD krijgen?
Het antwoord: ADHD manifesteert zich bij vrouwen anders dan bij mannen en wordt vaker volledig over het hoofd gezien of verkeerd gediagnosticeerd. In mijn geval, toen ik op school zat, was ik een overmatige dagdromer in plaats van een hyperactieve leerling. Omdat ik de klas niet stoorde, waren mijn leraren druk bezig met het schrijven naar huis naar de ouders van de jongen die dat wel deden. De briefjes aan mijn ouders bevatten vaak opmerkingen als: "Ze benut haar potentieel niet" of "Ze maakt haar huiswerk niet regelmatig af, hoe kunnen we ervoor zorgen dat ze zich om haar schoolwerk bekommert?"
Het maakte me wel wat uit, maar ik had de grootste angst om opgeroepen te worden, de verlammende angst voor het examen en ik had er totaal geen benul van dat de tijd gewoon voorbij leek te vliegen.
Ik heb mijn studie afgerond, het was niet de makkelijkste weg voor me, en ik zwoer dat ik klaar was met school. Geen toetsen meer, zolang ik leefde! Maar zoals wij volwassenen weten, moet je, ook al krijg je geen toetsen over Calculus, misschien wel een toets halen om een licentie voor een beroep te krijgen, of een certificaat. De vecht-of-vlucht-ervaring die ik als kind had, was zelfs als volwassene niet echt verdwenen. Sterker nog, het was slechts een van de vele symptomen die mijn leven leken te beïnvloeden. Mijn zelfvertrouwen was laag omdat ik begon te denken dat ik niet intelligent was vanwege mijn schoolprestaties, ik leek vergeetachtiger te worden naarmate ik ouder werd, ik had moeite met doorzetten en een gebrek aan motivatie.
Ik bezocht een gesprekstherapeut voor andere aspecten van mijn leven en vertelde tijdens een sessie dat ik een artikel van Dr. Amen over vrouwen met ADHD was tegengekomen. Ik vertelde mijn therapeut dat veel van wat ik las me echt aansprak. Na dat gesprek verwees ze me door naar de psychiater die de diagnose had gesteld. Het was vreemd om een diagnose te krijgen van iemand die me helemaal niet kende, en ze vroegen me of ik eigenlijk wel iets met die informatie wilde doen, aangezien ik al dertig was en het duidelijk op de een of andere manier had opgelost. Natuurlijk wilde ik er iets mee doen! Als ik op school de tips en trucs had gekend die ik nu ken, was ik misschien wel dol geweest op school. Misschien had ik zelfs wel uitgeblonken.
Ik besloot toen om de voorgestelde medicatie over te slaan en in plaats daarvan een ADHD-coach in te schakelen. Ja, die bestaan! Ze leerden me vaardigheden die me kracht gaven door de creatieve manieren waarop mijn hersenen problemen verwerkten, en trucjes om me te helpen gefocust te blijven. Ik ben een sterke visuele leerling. Toen mijn coach voorstelde om mijn taken te timen met een visuele timer, zocht ik op internet en zocht ik rond en vond ik de Time Timer . Het is een hulpmiddel met eindeloze mogelijkheden dat helpt om mijn afdwalende gedachten op het juiste spoor te houden.
Voor mij heeft leeftijd niets te maken met het verbeteren van mijn leven. Nu, op 37-jarige leeftijd, ben ik voor mezelf opgekomen en heb ik manieren gevonden om met mijn ADHD om te gaan. Ik ben nu productiever en zelfverzekerder dan ooit. En als bonus heb ik nu de tools om mijn zoon met zijn ADHD te helpen.